Een jaar geleden was het bijna een onmogelijke opgave om een offerte van een aannemer te krijgen. Na een telefoontje lieten ze niks meer van zich horen en als ze na een paar weken dan toch met een offerte kwamen, was die, zoals ze dat zeggen, met de vork geschreven. Want de prijs was zo hoog dat het voor de aannemer in kwestie een uiterst lucratieve klus werd en als je nee zei omdat je je belazerd voelde, vonden ze het ook niet erg, want ze hadden toch werk zat.
Voor ons project Birckhoeve in Rijswijk belde ik begin dit jaar met een paar aannemers, maar tevergeefs. Een paar maanden later, in de zomervakantie toen ik genoot van de Italiaanse zon, werd ik tot twee keer toe gebeld door een aannemer die wilde weten of de klus voor Birckhoeve al vergeven was. Ik dacht meteen, wat raar, hier is iets aan hand.
De wereldwijde problemen, de oorlog in Oekraïne en de terugkerende lockdowns in China (om er maar twee te noemen) zorgen voor hoge bouwkosten die op haar beurt zorgen voor vertraging van de woningbouw. Dat is ronduit verschrikkelijk nieuws want zo wordt de wooncrisis alleen maar groter. En dus krijgen de aannemers het weer iets rustiger. En gaan ze terugbellen.
Maar voor zelfbouwers is het helemaal zo gek nog niet. Het is raar om te zeggen, maar de wereldwijde onrust vormt samen met de inflatie een hartstochtelijk pleidooi voor zelfbouw. Omdat de eigen arbeid, het schilderen, het timmeren, het klussen, niet betaald hoeven te worden. En omdat de bouwmaterialen die kleinschalig worden ingekocht niet zo gevoelig zijn voor prijsschommelingen.
Op dit moment heeft de zelfbouwer een voorsprong op de reguliere huizenkoper. Voorlopig zie ik die voorsprong alleen maar groter worden.
